Cóntase que convivía no convento unha moza eduanda que era sobriña dunha monxa. Pero que, realmente, non tiña vocación para entrar na Orde relixiosa. A tal moza pensaba que ía vir buscala un mozo para casar con ela. Ningunha sabía de quen podía tratarse, entón, para sabelo, dixéronlle a Sor Bernarda que fixera a Oración de San Pedro. Dita oración consistía en poñer un barreño de auga no que unha monxa tiña que meter o pé espido dentro cunha cadea e tiña que dicir "Revela óculos meus". Mentres tanto outra monxa debía andar arredor dicindo "Abíncula Sancti Petri" e outra debía ter na man unha vela prendida. Pois Sor Bernarda foi a que meteu o pé no barreño e Sor Mariana andou darredor. Estiveron así toda unha noite ata que distinguiron unha cara branca na auga e bruído de tambores.
Pasados uns meses veu de A Coruña un alférez e sacou á sobriña da monxa e casou con ela.
Berarda e Mariana comezaron a ansiar a vida de casadas máis que de relixiosas e solicitaron axuda das meigas. As dúas monxas foron apresadas e conducidas a Santiago. Non chegaron a entrar no cárcere senón que as retiveron no Convento de Santa Clara de Santiago. Pero para non deixar quedar mal ao Convento de Santa Clara de Allariz, fundado pola raíña, fixeron como que as castigaban pero logo remitíronas, de novo, a Allariz e como penitencia tiveron que gardar xaxún durante seis venres e ese mesmo día se lles dese unha disciplina.
Vid: Bernardo Barreiro, Inquisición de Galicia y el famoso libro de San Cipriano, Madrid, Arealona, 1973, pp. 201-206.
