Etiquetas

19 marzo 2023

ROSITA COIMBRA

Era natural de Trives e artista, concretamente, foi unha cupletista que adquiriu grande sona no Ourense de 1915 e adoitaba a actual en La Moderna situado en Paz Novoa, número 3. (Rafael Salgado no seu blog ten varias fotografías deste establecemento).

O seu espectáculo constaba de dúas partes. A primeira parte comezaba solemne, avanzando Rosita lentamente polo escenario, sen empregar ningún tipo de aspaventos. Adoitaba presentarse peiteada con dúas trenzas, vestindo un quimono vermello con grande escote " tentador en los senos erectos" (2) e unha saia azul que deixaba ver a perna ata o xeonllo. Despois cambiaba de vestimenta e puña unha malla axustada ao corpo marcando as liñas. 

Moi elocuente é o seguinte artigo que se publicou sobre ela:

Al levantar la cortina, avanza por la escena una chiquilla con pasos tímidos y armoniosos. Su andar leve y rítmico, no altera los nervios rudos de la muchedumbre que llena el café. La artista no trae el busto envuelto en el pintarrajeado pañolón, no entra en el estrépito farragoso de un pasodoble torero a dar dos vueltas en el talbado y a cantar una letra chulona y desgarbada. Rosita Coimbra se adelanta con lentitud (...). La mocita canta: es una balada norteña, nostálgica y sentimental. Su voz suspirante y velad, su voz musical y tremante, dice la canción con suavidades de ensueño, con unción religiosa. La voz de la mocita carece de brío y de extensión, no es rica en registros, pero la emoción de la canzonetista, una emoción que asoma en sus ojos, en sus ademanes, en su quietud, pone en el público atención, desasosiego y evocaciones (...). Rosita Coimbra parece cantar esa balada para sí sola, en abstracción de todo (2).

Aínda que a voz non fose tímbrica compensábase coa actitude no canto. Parece ser que máis que cantar suspiraba e movía os brazos e mans por riba do seu busto "dando sensación de palomas que queren pousarse nos peitos de Afrodita".

A segunda parte cambiaba o estilo. Rosita trocaba o seu vestuario por unhas mallas cinguidas ao corpo que era comparado á da deusa Afrodita ou á Venus nacendo da escuma do mar e achegándose á beira nunha cuncha. Dicíase tamén que as súas cadeiras eran comparadas cunha ánfora. Os seus peitos marcábanse a través dunha blusa de seda branca e botóns mourados, uns peitos que dicían semellar á da Maxa espida de Goya. Así vestida é cando canta un cuplé frívolo:

Rosita canta entonces un couplet frívolo, dice unos versos bagateleros e intencionados, al compás de una música fácil. Y su gesto es ingenuamente perverso, es candorosamente picaresco" (2)

Segundo contan as crónicas da prensa "Los cuplés de Rosita eran capaces de hacer salir los colores a un guardacantón" (2). Por tal motivo sufriu a censura dos seus espectáculos.

(Elaboración propia)

Vid: (1) Lustres Rives, Manuel, "Siluetas artistas", La Idea Moderna, 24 de novembro de 1914, p. 1; La Idea Moderna, 11 de decembro de 1914, p. 2; (2) "Rosita Coimbra", La Región, 22 de abril de 1915, p. 2.