O motivo foi porque o concello ourensán instaurara a regulamentación do servizo de inspeccións do leite constituíndo unha Sección especial no Laboratorio Municipal de Hixiene. Neste departamento as leiteiras debían inscribirse nun libro de rexistro onde figurara o número de orde do expendedor, o nome e apelidos, o lugar de residencia e unha nota dos días en que eran recoñecidas as mostras de leite. A máis disto, tiñan a obriga de presentar no laboratorio todos os utensilios que utilizaban para o reparto para proceder a marcalos cunha medalla onde figurara o número de orde correspondente ao expendedor. Estas medidas contribuirían a garantir a confianza no leite que se distribuía, de tal forma que se algunha vez se recollía o leite en malas condicións quedaba figurado no control e multaríase á expendedora no caso de que volvera reincidir. O concello tamén dispuxo o pago dunha peseta pola marca da vasixa, e isto foi o detonante da protesta das leiteiras ourensás que pensaban que tiñan que aboar o pago cada mes, e non era así. Unha comisión deste grupo de mulleres acudiu á alcaldía porque non estaban dispostas a someterse ás esixencias da corporación e foron aconselladas a que parlamentaran coa autoridade municipal para que expuxeran as súas razóns. Aclarado e encarreirado o problema, de novo as leiteiras acudiron masivamente ao mercado inscribíndose algunhas no rexistro do Laboratorio e entregando as vasillas para que foran marcadas, así que as leiteiras estaban dispostas a seguir as normas aínda que circulaban faladurías de que a este colectivo se lle facía pagar uns tributos.
Pero outro problema co mesmo sector perfilouse anos máis tarde, en novembro de 1922, cando dende o concello se lles indicou que rebaixasen o prezo do leite a trinta céntimos. A situación tornouse tensa pois as leiteiras indicaron que estarían dispostas a tal redución sempre e cando tamén se lle esixira a rebaixa a outros artigos de primeira necesidade (aceite, pan, carne, bacallao e artigos de vestir). Véxase como era recollida esta información pola prensa local, neste caso, La Zarpa, que fiel á súa liña toma partido en favor das leiteiras:
“Los guardias municipales y los de seguridad, cumpliendo órdenes del Alcalde, trataban de obligar ayer a las lecheras a vender la leche a treinta céntimos, llegando a cometer con ellas algunos atropellos.
Está visto que este Alcalde, cuando se dispone a hacer algo, es indefectiblemente una barrabasada. Para meterse con infelices mujeres y echárselas de autoridad no tiene empacho alguno
Esas pobres campesinas están dispuestas a rebajar el precio de la leche, en caso de que a los comerciantes se les exija la rebaja de otros artículos de primera necesidad como el aceite, el pan, la carne, el bacalao y artículos de vestir. Y tienen razón que les sobra”.
Vid: Cid Galante, Rosa María, Muller e Educación en Ourense (1900-1930), capítulo VIII, Tese de doutoramento publicada en formato dixital por Normalización Lingüística da Universidade de Vigo. Cid Galante, Rosa María, "Grao de participación da muller ourensá en movementos asociativos e reivindicativos", Revista Minius, 14, 2006, pp. 57-72.
