(Reposición e actualización da entrada de Paz Sueiro Martínez, publicada no blog en marzo de 2010.)
É moi alentador e tamén motivo de grande ledicia que as familias das nosas mulleres ourensás se poñan en contacto comigo e me faciliten máis datos para que a información sexa veraz e o máis completa posible. Non hai mellor homenaxe para elas que contar a veracidade dos seus logros. Neste caso, agradezo encarecidamente a Gonzalo Iglesias Sueiro que me ilustrara máis sobre a súa nai, seu avó e sobre a súa familia, unha grande mostra de xenerosidade pola súa parte que non esquecerei.
Paz Sueiro, coñecida popularmente como Pacita, naceu en Ourense e era filla de Manuel Sueiro Iglesias e de Carmen Martínez Padrón. Os seus irmáns eran Gerardo (médico), Francisco e José (mestre).
Foi a directora do Colexio Sueiro. Exerceu como docente dende os dezaseis anos continuando co labor do seu pai, Manuel Sueiro, fundador do Colexio Sueiro de Ourense.
Casou o 7 de febreiro de 1945 con Antonio Iglesias Vázquez e tiveron catro fillos, Manolo, Gonzalo, Carmen e Julia. Tanto Gonzalo como Carmen estarían moi vinculados co Socialismo e ocuparon cargos políticos, seguindo a senda do seu avó, Manuel Sueiro. Antonio Iglesias, un home de grande afabilidade, faleceu en 12 de novembro de 1968.
Pacita era unha muller de carácter, de ideas avanzadas que xestionou o centro con plena dedicación, ofrecendo unha ensinanza mixta, moderna e avanzada. O centro baseaba a súa filosofía nunha ensinanza activa na que o alumnado convertíase no eixe principal da pedagoxía e didáctica. Era un centro dinámico pois adoitaba a participar nos diferentes eventos culturais que había na cidade (festivais, exposicións, conmemoracións...) así como a concursos escolares nos que o centro sempre acadaba varios premios. Así mesmo desde o centro organizábanse veladas artístico-musicais que se anunciaban na prensa para o disfrute de alumnos e alumnas e proxenitores. Non cabe dúbida que se converteu nun centro de referencia para a cidade e o seu alumnado adoitaba a ir moi ben preparado para o ingreso no Instituto Provincial pois o nivel de esixencia era moi alto e cóntame Gonzalo que xa introducían a regra de tres aos nenos e nenas de oito anos.
(Fonte: El Pueblo Gallego, 12 de novembro de 1968, p. 10).
Manuel Sueiro, o pai de Pacita, foi un home feito a si mesmo. Un home que vivíu para o maxisterio e unha persoa moi comprometida. Formou parte das Xuventudes Socialistas ocupando en 1914 o cargo de secretario cando Manuel Suárez Castro era o Presidente de dita agrupación. Foi o director do Colexio Sueiro que estaba situado na Rúa Liberdade, número 28. Impartíase ensinanza graduada e secundaria e resultou ser un centro de referencia na capital. Un centro que para os tempos era innovador pois inspirábase nos principios da Institución Libre de Ensinanza.
(Fonte: La Región, 17 de agosto de 1922, p. 1)
(Fonte: Academia Sueiro. Fotografía particular da autora do blog).
Manuel foi Asesor Consejero da ATEO polo que sería depurado en tempos da ditadura pois o franquismo foi implacable cos membros desta Asociación de Traballadores do Ensino que querían procurar un cambio na ensinanza e a rexeneración e culturización da sociedade. Manuel foi inhabilitado e quitáronlle o Colexio e foi nese momento cando súa filla, Pacita, se fixo cargo del. Manuel faleceu o 31 de xaneiro de 1962. A cidade de Ourense ten unha praza para lembrar a este grande pedagogo. Praza que se sitúa onde a Rúa Liberdade por onde estaba o colexio.
(Fonte: Praza de Manuel Sueiro. Google Maps)
Pacita como directora do centro vai continuar a liña e o espírito de ensinanza que marcara seu pai . O centro trasladouse da Rúa da Liberdade a rúa Parada Justel, números 6 e 8, unha rúa de nova creación e bastante céntrica xa que estaba ao carón da Alameda.
(Fonte: Anuncio (1966, 18 setembro). La Región, p. 3)
Pacita era unha muller de carácter, de ideas avanzadas que xestionou o centro con plena dedicación, ofrecendo unha ensinanza mixta, moderna e avanzada. O centro baseaba a súa filosofía nunha ensinanza activa na que o alumnado convertíase no eixe principal da pedagoxía e didáctica. Era un centro dinámico pois adoitaba a participar nos diferentes eventos culturais que había na cidade (festivais, exposicións, conmemoracións...) así como a concursos escolares nos que o centro sempre acadaba varios premios. Así mesmo desde o centro organizábanse veladas artístico-musicais que se anunciaban na prensa para o disfrute de alumnos e alumnas e proxenitores. Non cabe dúbida que se converteu nun centro de referencia para a cidade e o seu alumnado adoitaba a ir moi ben preparado para o ingreso no Instituto Provincial pois o nivel de esixencia era moi alto e cóntame Gonzalo que xa introducían a regra de tres aos nenos e nenas de oito anos.
Tamén o colexio dáballe moita importancia a aprendizaxe dos idiomas, emporiso ofrecía cursos especiais de francés seguindo a metodoloxía da Alianza Francesa de París para acadar un elevado grao de dominio.
(Fonte: Anuncio (1968, 25 de agosto). La Región, p. 3.)
(Fonte: De exámenes. (1952, 26 xuño). La Región, p.2.)
Paz, Pacita, faleceu o 31 de marzo de 1998 e atópase enterrada no cemiterio de San Francisco. Ourense quixo renderlle tamén un tributo nomeando unha rúa preto do Campus de Ourense: "Rúa da Mestra Paz Sueiro", bonito recoñecemento o de poñerlle "Mestra" pois así foi, mestra vocacional, esixente e entregada e debe permanecer na nosa memoria.
(Inauguración da Rúa da Mestra Paz Sueiro en febreiro de 2014)
O meu sinceiro agradecemento a Gonzalo Iglesias e por extensión a toda a súa familia por facilitarme información e as fotografías de Pacita Sueiro.
Vid: Interesante a referencia a Manuel Sueiro Iglesias de: Gonzalo Iglesias Sueiro "Papeles del abuelo visionario", La Región.; Hace 50 años. (1970, 7 de febreiro). La Región, p. 6; Anuncio (1968, 25 de agosto). La Región, p. 3.
