De aquí pasaría á Residencia de Madrid, dirixida por María de Maeztu, onde permaneceu desde 1919 ata 1924 e tras estudar na Escola Superior de Madrid na que destacou polas súas brillantes cualificacións foi nomeada profesora de Pedagoxía da Escola Normal de Mestras de Baleares cun soldo anual de 1500 pesetas. En 1929 foi pensionada pola Xunta de Ampliación de Estudos designándolle o cargo de repetidores de Español na Escola Normal de Carcassonne, na comarca de Languedoc en Francia.
En 1932 regresou a Ourense por concurso de traslados e ocupou a praza de profesora auxiliar na Escola Normal de Mestras de Ourense exercendo tamén como Inspectora de ensino primario.
Nestes anos a ATEO era unha asociación que tiña unha grande aceptación dentro do maxisterio ourensán. Se ben é certo, foron poucas as mulleres que chegaron a afiliarse (Ver entrada de Mulleres na ATEO), si houbo mestras e inspectoras que simpatizaron coa agrupación, entre as que figuraba Piedad Fernández.
Pero Piedad enfermou e tivo unha longo padecemento ata que faleceu o 12 de xuño de 1933 aos 33 anos de idade.
(Fonte: El Pueblo Gallego, 15 de xuño de 1933, p. 11)
O seu falecemento foi moi sentido polos membros da ATEO da que dicían que compartía con eles os ideais republicanos:
Una prolongada enfermedad arrebató la vida de la Srta. Piedad Fernández, Inspectora de primera enseñanza de Orense. Su abolengo republicano encuadró a esta compañera en una conducta de liberalidad y le legó la más rica de las herencias una vida sin prejuicios. Doble motivo tenemos para lamentar la pérdida de Piedad Fernández. Lo lamentamos por maestros y niños, la lloramos porque esta Inspectora era de las nuestras. Reciba su familia el aliento consolador que le envían los muchachos de la ATEO.
(Elaboración propia a partir de diversas fontes. Esta entrada é un pequeno extracto dun estudo que estou elaborando sobre inspectoras ourensás)