O tratou a súa voz coma se fose un instrumento máis da orquestra, e quería que soubese todo o que debe saberse para poder cantar, tocar o piano, interpretar calquera peza e estudar ela soa sen necesi dade dun pianista, por se tiña necesidade diso algunha vez. O seu pai foi o seu único mestre. En Madrid, tivo como mestre a Miguel Barrosa, quen soubo tratar a súa voz coa mesma técnica vogal que ela seguía; é dicir, polo
camiño da natureza, sen forzamiento algún. En canto a repertorio, en Roma traballou coa señora Cabarra, unha gran pianista. E en Madrid preparouno co mestre Casal Chapí e outros bos pianistas.
Ao dezanove anos debutou en Montevideo con "A frauta máxica", no papel da Raíña da Noite. Logo preparou "Rigoletto" (o papel de Gilda), "Lucia deLammermoor", obras españolas como "Dona Francisquita", "Mariña","A Dogaresa", "Maruxa", etcétera. Casou e en 1964, regresou a España co seu marido, onde estiveron uns meses. Posteriormente marcharon a Alemaña, país no que perfeccionou os seus estudos. En 1967 debutou en Düsseldorf, con "Simón Boccanegra". A partir de aí empezou a carreira en grande.
Na tempada 1968-69 presentouse ao concurso de Voces Verdianas de Busseto, e gañou o primeiro premio absoluto. Iso proporcionoulle moitos contratos. Debutou nunha praza tan difícil como Parma, cunha ópera que facía moito tempo que non se representaba:"Stiffelio", de Verdi, fixo o papel de Alma, e obtivo un gran éxito. Volveu de novo a España. Cantou no Teatro Real de Madrid "A vida breve", de Falla. E deseguido puido actuar nos grandes teatros de Italia. En 1970 debutou no Carnegie Hall de Nova York, coa ópera "Terra baixa". En realidade, o papel de Marta era para mezzosoprano. Pero caeu enferma quen tiña que cantalo e chamárona a ela pola gran extensión da súa voz . Despois recorrío San Francisco, Detroit, Filadelfia, etcétera. En Europa, naturalmente, é onde máis actuou. Sobre todo en Alemania, Austria, Hungría, Checoslovaquia. A obra que lle supuxo o gran salto aos teatros de Italia e de Europa toda foi "O corsario", de Verdi. O papel de Gulnara (unha odalisca moi agresiva), moi difícil polos grandes cambios de tesitura, foi, en 1971, unha oportunidade que lle proporcionou posteriores éxitos.
Cantouno en Venecia, xunto á Papantoniou, Casellato-Lamberti e Renato Brusón, baixo a dirección do mestre Franci.
No Gran Teatro do Liceo cantou na tempada 1970-71: "Aida", xunto a Pedro Lavirgen; e "A Gioconda", xunto a Carlo Bergonzi. En canto ás últimas actuacións, en Viena cantou "La Dolores", xunto a Pedro La Virgen, Antonio Brancas e Esteban Astarloa, a parte de toda a tempada de inverno en Italia, Francia, etcétera. En Caracalla pechou a tempada con "Aida". A continuación seguen os Festivais de Bilbao e Oviedo ("Turandot" e "Luisa MiHer") A finais de setembro gravo, en Turín,"Aroldo". Despois fixo en Madrid "María Egipcíaca", para Radiotelevisión Española. E así sucesivamente.
A súa voz suscitaba polémica, era unha voz grande, extensa, sen límites de repertorio, que progresou bastante desde o primér debut.
Facelecu en Madrid o 10 de outubro de 2002.
Vid: La Vanguardia
La zarzuela