Etiquetas

25 mayo 2012

RAQUEL ÁLVAREZ DELGADO

Naceu en 1894 en Ourense. En 1912, aos 18 anos,  ingresou no Instituto Provincial de Ourense onde estudará por libre durante tres cursos. Posteriormente solicita traslado á Escola Normal de Ourense.

Estamos de novo ante unha muller que nos comezos de século quere continuar a súa formación académica e, polo tanto, debemos recoñecer a súa decisión e valentía xa que, como é sabido, a sociedade e a mentalidade non contribuía a que as mulleres quixeran exercer unha profesión.

En efecto, Raquel exerceu de mestra pero faleceu prontamente en outubro de 1953.

Vid: Cid Galante, Rosa María, Muller e educación en Ourense (1900-1930) Tese de Doutoramento, versión CD, publicada polo Servizo de Normalización Lingüística da Universidade de Vigo.



18 mayo 2012

ELIDIA ENRÍQUEZ Y CRESPO

Naceu en terras valdeorresas. Estudou Maxisterio na Escola Normal de Lugo rematando os estudos con brillantes cualificacións polo ano 1919. Foi a madriña de voda do pedagogo e poeta de Petín Don Rogelio Rodríguez.
Vid: Vida Gallega, nº 137, Novembro, 1919.

14 mayo 2012

CARMEN CONDE ABELLÁN

Neste blog sempre facemos un guiño a aquelas mulleres que, sen nacer en Ourense, si teñen raíces ourensás aínda que non viviran polas nosas terras, non coa intención de apropiarnos da súa vida, senón para saber que as respectamos e as temos en conta. Neste caso estamos a falar de Carmen Conde Abellán. A poetisa española coñecida tamén polo pseudónimo de Florentina do Mar, Carmen Conde Abellán, vén ao mundo na cidade de Cartaxena como ela mesma lembra, o xoves 15 de agosto de 1907, día da Asunción da Virxe, ao dez e cuarto da noite, no número 4 da rúa da Palma, edificio lamentablemente derruido na década dos 80.

En canto á súa ascendencia, por parte paterna, é galega, de Ourense máis concretamente e por parte materna é murciana e lorquina. Os seus pais chamábanse Luís Conde Parreño, que era xoieiro, e María da Paz Abellán.

Carmen é filla única e a súa infancia transcorrerá entre a Cidade Departamental e Melilla. A esta cidade, porta de África para moitos, trasladarase a súa familia desde 1914 até 1920. Serán seis anos de permanencia e que deixan na súa memoria un recordo especial, tal e como se pode comprobar lendo a súa obra Empezando a vida (Memorias dunha infancia en Marrocos, 1914-1920). Un recordo moi detallado e á vez colorista e luminoso, que fai lembrar algunhas veces á prosa mironiana.
Tras esa estancia, a familia retorna a Cartaxena. Carmen retorna tamén un pouco distinta: afeccionouse á lectura aos poucos nestes primeiros anos. Entre os títulos que escolleu, atópanse A Biblia, O Quixote, O mil e unhas noites e a obra de Lamartine, Rafael.

Tres anos máis tarde, en 1923 e tras a correspondente preparación, Carmen aproba as oposicións para Auxiliar da Sala de Delineación da Sociedade Española de Construción Naval (SECN), coñecida hoxe como IZAR, empezando o seu traballo de inmediato.
O traballo na empresa de construción naval non vai ser obstáculo para que Carmen desenvolver a súa vea literaria, iniciada con pequenas colaboracións na prensa local de Cartaxena e que aparecen na mesma desde o ano 1925, aínda que algunhas son anteriores, correspondendo á época de cando contaba 15 anos.

Preocupada polos temas referentes á educación e á infancia, consegue en 1926 ingresar na Escola Normal de Mestras de Murcia, onde comeza os estudos de maxisterio.

Un ano despois de iniciar os estudos de maxisterio, vai coñecer ao tamén poeta e cartagenero Antonio Oliver Belmás. Ao pouco, formalizan as súas relacións. Mentres, Carmen publica en Lei (entregas de capricho) e pouco despois (1928) en Obra en marcha: diario poético.
Un ano despois, exactamente en 1930, Carmen xa é mestra nacional ao finalizar os seus estudos na Escola Normal de Mestras de Albacete, esperando un ano para fundar as que posiblemente sexan as súas dúas obras máis grandes: por unha banda, casa con Oliver en Cartaxena o 5 de decembro de 1931 e por outro, xuntos crean en xuño a Primeira Universidade Popular de Cartaxena, no seu afán de loitar polo desenvolvemento educativo, social e económico da súa terra, de Cartaxena e traballando na utópica (entón) idea de estender a educación a todas as capas sociais.

En 1932 iníciase a amizade de Carmen Conde e Antonio Oliver co poeta oriolano Miguel Hernández.
Coa guerra civil, poderíase dicir que se pecha un primeiro período de produción poética de Carmen Conde. Aos mencionados Brocal e Xúbilos, habería que engadir Empezando a vida, que aparece en datas posteriores xunto con poemas da época da súa estancia en Marrocos (1914-20) e sobre todo o tres libros de poemas en prosa, de guerra: Sostido ilusión (1938), Mentres os homes dormen (1938-1939) e O Arcanxo (1939), aos que se une Meu (1941), que escribiría nel Escorial ao iniciarse a posguerra.
Toda esta poesía dos seus primeiros momentos ten, como destacou no seu momento Gabriela Mistral, dúas grandes virtudes: por unha banda Carmen é a poetisa da metáfora que descobre tesouros e deixa voar a fantasía, e por outro, Carmen é tamén unha gran comunicadora de sensacións, da noite do silencio, do medo...

Co estalido da guerra civil, falabamos do estremecimiento que supuxo para Carmen ver todo sementado de destrución e morte, un sentimento ao que con todo debe de facer fronte rapidamente. O seu marido, únese ao exército republicano e é destinado á Emisora Radio Fronte Popular nº 2. Carmen seguiralle por distintas cidades de Andalucía, ata que a súa nai empeore de saúde, momento no cal volve a Cartaxena a coidala. Esta situación, levaralle tamén a abandonar o proxecto de visitar a Gabriela Mistral, entón Cónsul Xeral de Chile en Lisboa.
Con todo, e a pesar da confusa e perigosa situación do momento, segue diferentes cursos na Facultade de Letras de Valencia, chegando mesmo a aprobar unhas oposicións a Bibliotecas, aínda que non chegará a exercer.

Finalmente, a guerra acaba en 1939. Antonio é recluído primeiro no cárcere de Baza, e logo en Murcia en casa da súa irmá. Mentres, Carmen é acollida nel Escorial en casa dun matrimonio amigo, o Alcázar.
Por sorte, o inicio da década do corenta traerá unha gran produtividade para ambos: imparten cursos para estranxeiros, pronuncian conferencias, Carmen é a asesora literaria da Editorial Alhambra, colabora co CSIC, coa Sección de Publicacións da Universidade de Madrid, utiliza distintos pseudónimos, como Magdalena Noguera ou Florentina do Mar.
En 1945 publica Ansia da Graza e en 1947 Muller sen Edén. Constitúen estes o arranque da nova poesía de Carmen Conde, unha nova poesía en verso, cun mundo poético máis rigoroso, cun rico uso das metáforas, moi descritivo e concreto, e que esperta sensacións de todo tipo.
Xunto a Muller sen Edén, aparecen tamén Sexa a luz e O meu fin no vento, estendendo ese afán juanramoniano de eternidade pola beleza, afirmando a súa condición de muller e poetisa fronte á natureza, a realidade. Chegando Concha Zardoya a falar de misticismo e ascetismo mesmo.

En 1949 permíteselle por fin saír ao estranxeiro, a Londres máis concretamente, pero non será até 1963 que lles autoricen aos dous a viaxar a Hispanoamérica. Os destinos serán entón Nicaragua, Panamá e Porto Rico, quedando como testemuño dese encontro co mundo americano Jaguar puro inmarchito (1963), poesía social que recolle as experiencias en Nicaragua sobre todo e a fonda impresión que lle causaron os indíxenas e a miseria que rodeaba á maior parte da súa poboación. Europa e outros países de América serán percorridos tamén por Carmen Conde. As invitacións, os congresos e as conferencias sucédense, do mesmo xeito que os premios.

En 1951 e da man de Iluminada terra, a poesía de Carmen Conde inicia un xiro cara ao intimismo, que terá continuación en Viventes dos séculos (1954) e Os monólogos da filla (1959), caracterizado por unha gran sinceridade.

Carmen recibe en 1953 o Premio Elisenda de Montcada polas escuras raíces (1953) e o Premio Nacional Simón Bolívar de Siena por Viventes dos séculos (1954).
O inicio da década do sesenta é tamén moi importante na vida de Carmen Conde. Por unha banda, 1960 será un ano que ve aparecer catro libros: Nun mundo de fugitivos, Derrubado Arcanxo, Na terra de ninguén e Os poemas do Mar Menor. Destaca o primeiro por marcar a intensidade do proceso existencial que se iniciaba, denunciando a morte, o odio universal..., e que se resolve nun queixume. Pola contra, Os poemas do Mar Menor, serán a modo dun remanso de paz e descanso.
En 1968, e tras unha longa enfermidade, falece o seu marido, Antonio Oliver Belmás, establecendo un período de illamento de todo e todos de tres anos e que ao final traería a publicación das Obras Completas de Antonio Oliver (1971). En 1975 aparece Corrosión, cuxa segunda parte é dunha gran riqueza de sentimentos, unha das máis grandes elexías da poesía contemporánea española. A esta séguenlle Cita coa vida (1976), Días pola terra (1977) e O tempo é un río lentísimo de lume (1978), obra onde se recolle a normal preocupación polo paso do tempo, e que a xuízo do propio Leopoldo de Luís non chega nunca a asfixiar o vitalismo que se desprende. En canto ao estilo, continúa como sempre foi normal nela: adxectivos enriquecedores, revitalizacións de palabras, verbos xurdidos do substantivo...

A noite escura do corpo (1980) será a seguinte obra en xurdir da súa pluma, sendo por demais nova. Aquí, danse cita os temas do tempo e o soño, a través do cal se chega á meditación evangélica: o recordo da resurrección, e que leva, lembrando a Aleixandre e os seus Poemas da consumación, ao recordo de San Juan da Cruz, ao recordo da noite escura do corpo.

Outros títulos xorden da súa incansable vitalidade: Desde nunca (1982), Derramen o seu sangue as sombras (1983), Da obrigada dor (1984), Cráter (1985) e Fermosos días de China. Deste conxunto de títulos, destaca en primeiro lugar Derramen o seu sangue as sombras, obra que se xestou 50 anos antes e volve sobre o tema da espera e posterior perda do fillo, cun ton de sinxeleza, pureza e moitas e puras emocións. En cambio, Cráter, devólvenos aspectos das nosas vivencias pasadas pero que hoxe seguen actuando no home, destacando a súa terceira parte, "Cántico ao amor".

Como se pode comprobar, a traxectoria lírica de Carmen Conde é toda unha lección de humanidade. Inseparable da súa traxectoria vital, ten como centros de interese o amor, a morte, a guerra, a súa rebeldía ante a fraxilidade que supón o mundo moderno para a persoa... Todas esas vivencias levaron tamén anejas unha serie de distincións, como foron o Premio Doncel de Teatro Infantil, recibido en 1961, o Premio Nacional de Poesía por Obra poética en 1967, o Benito Pérez Galdós de Xornalismo en 1979 tampouco se lle resiste, tendo que engadirlle en 1987 o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil.

Foi académica electa desde o 9 de febreiro de 1978 da Real Academia Española. A súa toma de posesión da cadeira de brazos que ocuparía, o "K", produciuse o 28 de xaneiro de 1979 co discurso "Poesía ante o tempo e a inmortalidade", e que sería contestado por Guillermo Díaz Plaja. A mediados da década dos 80, Carmen Conde segue desbordante de enerxía. Participa en programas de radio, concede multitude de entrevistas pero desgraciadamente detéctaselle a enfermidade de Alzheimer. O 8 de xaneiro de 1996, morre Carmen Conde en Madrid.

Vid: http://www.miguelhernandezvirtual.com/biblioteca%20virtual/coetaneos/index.php?ident=12



13 mayo 2012

LÍA SALGADO BOO

Lía Salgado era a filla do coñecido escritor galego e Fiscal da Audiencia de Ourense, Don Francisco Salgado e López Quiroga. Lía estudou piano no Conservatorio de Madrid remantando os estudos en 1919 coa máxima cualificación.
Participou nun acontecemento musical de grande calado como foi a ópera representada no Teatro Rosalía de Castro de A Coruña titulada "El monte de las ánimas"  composta por Rodríguez Losada. Lía Salgado formaría parte do Coro de aldeanas.
A obra foi moi ben acollida entre o público e tivo grande éxito.

Lía acompañou ao piano a cantantes operísticas e súa irmá Sara, tamén a acompañaría no mundo da música de tamén no seu periplo vital, xa que ambas as dúas nunca se separaron.

Presentouse ás oposicións á mecanógrafa do Estado en 1937 e unha vez superadas déronlle praza na Delegación de Prensa e Propaganda en Salamanca. Logo foi trasladada a Burgos acudindo con ela a súa irmá Sara que será locutora de Radio Nacional no ano 1939.

Domeqc en Galicia, Revista mensual, nº 3, 1 de xuño de 1927, p.5.


Vid: Vida Gallega, nº 130, xullo, 1919.
El Ideal Gallego, 27 de maio de 1937, p. 2.

10 mayo 2012

RAMONA PÉREZ ACEVEDO

Polo 1850 dona Ramona Pérez era a directora dunha Academia de ensinanza privada que estaba situada na Praza Maior de Ourense (Praza de la Constitución) número 6. Estamos a falar dunha muller emprendedora nuns tempos nos que a consideración da muller baseábanse no orden social "patriarcal" establecido. Non obstante, na academia formábase a mozas no debuxo, economía doméstica e francés. Como pode observarse eran materias máis ben de adorno e coa finalidade de educar futuras donas.

03 mayo 2012

CALPURNIA ABANA AEBOSO

Calpurnia Abana é a primeira habitante da urbe auriense na época romana da que se teñen achado datos. A inscrición que proba a súa existencia pódese observar na réplica do catro aras votivas, situadas á dereita da antiga Burga de Arriba, fonte de estilo popular do século XVII. O catro aras testemuñan a presenza romana na época, pero destaca a primeira pola esquerda, que ten como obxectivo honorar ás ninfas destas augas e na que aparece o nome deste personaxe.
Só os personaxes que gozaban de gran relevancia pública eran quen de expor os seus nomes nos exvotos e ofrendas aos deuses.
Esta ara de granito foi descuberta en 1802 nunha horta xunto ás Burgas, mediante a apertura de cimentación para reparar o edificio moderno que alí se situaba.

02 mayo 2012

AS MONXAS DE RAMIRÁS

Silvia Viso Pérez fai unha entrada no blog de Cultura Galega. Album de Mulleres moi interesante sobre o mosteiro feminino de san Pedro en Ramirás e de como este foi un dos núcleos poderosos durante a Idade Media.

Indica que a época máis esplendorosa do mosteiro de San Pedro de Ramirás sitúana os expertos no século XIII e desde aquí iníciase unha curva descendente no número de monxas que culminará a finais do século XV coa adhesión do mosteiro ao compostelán de San Paio de Antealtares.
Os datos históricos apuntan a que se trataría dunha entidade relixiosa que funcionaba desde principios do século XII de acordo cos preceptos da orde de San Bieito cun importante patrimonio constituído por bens e rendas procedentes de herdanzas, doazóns, adquisicións ou permutas. Arredor dela, un contorno puramente campesiño de veciños centrados nas tarefas da terra. E malia este carácter eminentemente rural do mosteiro e da competencia poderosa do veciño mosteiro de Celanova, as monxas de San Pedro de Ramirás lograron manter a súa comunidade relixiosa como unha das de maior importancia no contexto galego.

A través da acumulación patrimonial, de propiedades e de rendas, o esplendor do mosteiro de Ramirás radicou en que estas mulleres foron protagonistas na dinamización da economía nos mercados da zona, situados nas sedes urbanas de Ribadavia e Milmanda, o que contribuíu, así mesmo, a un aumento notable da poboación. Neste contexto creouse un ciclo de arrendamentos por medio de foros e a xurisdición sobre unha serie de parroquias do contorno sobre as que posuía os dereitos de representación.
Á fronte da xestión deste patrimonio, coa capacidade mesma de nomear notarios, están as abadesas, que preitean contra quen atenta contra os seus dereitos ao tempo que dirixen espiritualmente o resto da comunidade feminina. A súa supremacía, con carácter vitalicio, na orde xerárquica e o seu papel de representantes do mosteiro ante os poderes da zona fan que os seus nomes estean moi presentes nos documentos xurídicos. É así como desde o século XII ao XV sabemos do liderado de mulleres como Urraca Pérez, Teresa Fernández, María Fernández, María Fernández II, María Fernández III, María Fernández IV, Teresa Suárez, Sancha Pérez, Guiomar Méndez, Elvira Gómez, Beatriz Álvarez e María de Limia.
No ingreso das mulleres nos conventos medievais tiña moito que ver o feito de non contar con dote dabondo para poder casar. Con todo, este dote si que podía ser suficiente para incorporarse á vida conventual, e isto leva a interpretar que mosteiros como o de San Pedro de Ramirás estarían habitados fundamentalmente por freiras de condición social acomodada e poucas veces por mulleres procedentes das clases baixas, sen patrimonio e, polo tanto, sen posibilidade de matrimonio nin de ser monxas ou, como sinala Pallarés Fernández, «condenadas á marxinalidade».

O 20 de decembro de 1949 chegan dende Allariz a San Pedro de Ramirás oito monxas clarisas para se instalaren nunha modesta construción anexa á igrexa. Coa madre Josefa á fronte, quen será a primeira abadesa, chegan a madre Carmen, sor Antonia María, sor María Inés, sor María Trinidad, dúas postulantes e, tal e como o relato revelador anunciara, tamén a madre Margarita, que tras a morte da madre Josefa se convertería en abadesa. Con posterioridade, a comunidade iría aumentando ata chegar por momentos á cifra de 22 monxas, sempre ataviadas coas súas túnicas franciscanas suxeitas con cordóns de tres nós que representan a pobreza, a obediencia e a castidade.

En 1959 as clarisas de Ramirás abrirían un colexio para nenas que chegou a contar cunha vintena de alumnas, pero que pecharía ao optar o capítulo conventual por se adscribir á Clausura Papal, que, a diferenza da Clausura Constitucional, levaba consigo un recollemento máis ríxido, de vida integramente contemplativa, e un compromiso máis firme co silencio e coa soidade que excluía o labor de apostolado. Así, pois, todo contacto co exterior quedaba limitado aos movementos xiratorios da armazón manexada pola torneira (o torno).

A xornada das clarisas de Ramirás discorría de seis da mañá a once da noite, período de tempo en que as distintas oracións do oficio divino, desde matinas a completas, alternaban con períodos de meditación e con outros de descanso, pero tamén co traballo a través dunha distribución de labores perfectamente delimitada. O cultivo da horta, a cría de animais, a elaboración de doces ou a costura son algunhas das tarefas que ocupaban o tempo das monxas; de feito, desde San Pedro de Ramirás atendíanse pedidos de tecidos para os veciños e mesmo para talleres téxtiles de Ourense e da Coruña. Pero era o silencio o que se respectaba nos conventos das clarisas: no momento do traballo, no refectorio á hora de xantar mentres unha irmá lía a Sagrada Escritura, nos paseos... Velaquí o clima propicio para a oración e a contemplación.

Corría 1993 e xa as vocacións minguaran dun xeito moi notable cando as clarisas de San Pedro de Ramirás se ven obrigadas a abandonar o convento. Arestora sostén unha residencia de anciáns.

Autor/a da biobibliografía: Silvia Viso Pérez en http://www.culturagalega.org/