Ourense tamén conta con nomes propios de mulleres que transcederon na historia. Foron e son pioneiras destacadas en diferentes campos. Por tal motivo, é preciso recoñecelas xa que constitúen unha base importante na nosa historia local. Deste xeito, Ourense contribúe a ampliar a nómina das mulleres que ao longo da historia e en moitos lugares foron invisibles. Rosa M.Cid Galante.
26 febrero 2012
BASILISA ABELLA ALONSO
10 febrero 2012
AMALIA ROSINA SÁNCHEZ GÓMEZ
Pero ese non é o mérito, o mérito dela está en que era unha grande amante da cultura. Isto quedou demostrado cando se puxo en contacto co director da Biblioteca Provincial de Ourense, Don Juan Fernández Pérez, parar doar toda a biblioteca do seu home, Valentín, debido a que quedou totalmente consternada polo incendio que sufríu a Biblioteca no mes de xaneiro de 1928. Dona Rosina sabendo que ían a proceder a restaurala ponse en contacto co director dicíndolle: "Señor Don Juan Fernández Pérez, director de la biblioteca Provincial. Mi distinguido amigo: por los periódicos me entero de la magna empresa que van ustedes a realizar, restaurando la Biblioteca Provincial. Como orensana y amante de la cultura, he de contribuir a tan admirable obra, y para ello hago donación de todas las obras de que es autor Don Valentín Lamas Carvajal, mi llorado esposo..." .
Rosina foi unha muller comprometida coa cultura, como acabamos de ver. Pero non se quedou aí, senón que ademais tiña contactos con Sociedades Culturais de Sudamérica aos que lles enviaba exemplares do seu home para que os vendesen e as gañancias obtidas as investisen na Sociedade:
Rosina Sánchez converteuse na promotora e divulgadora dos escritos de Valentín Lamas Carvajal tras a súa morte en 1906.
A continuación amósanse as palabras de agracedemento que lle escribe e dirixe José Castro, o insigne político e literato portugués, a Rosina Sánchez por enviarlle un exemplar do "Catecismo d´o Labrego".
"A ti que eres la cariñosa compañera de mis infortunios;
a ti que has unido tu suerte a la mía, te dedico mis versos;
vago remedo de mis quejas íntimas;
lejano simulacro de las batallas que se libran en mi interior;
imperfecta fotografía de la desconsoladora soledad en que vivo en el mundo"
Vid: El Pueblo gallego, 29 de xaneiro de 1928; Vida Gallega, 31de marzo de 1926.Vid: VV.AA, Gran Enciclopedia Gallega. Entrada Lamas Carvajal, V., Tomo 18, Gijón, 1974, pp. 187-200.