Etiquetas

18 septiembre 2010

MARISA MARIMÓN


Chegou a Ourense, dende Barcelona, en 1963 e en 1994 dedicouse á súa paixón que foi a de abrir unha Galería de Arte en Ourense. Dita galería é un referente para os artistas e pódese considerar impulsora dos novos artistas. Ten participado na gran feira de arte de Madrid, ARCO, con propostas interesantes, entre elas as de Ignacio Basallo. Unha das súas fillas, Nuria Pereira, incorporouse á empresa da nai en 1998. Ambas as dúas parecen facer un bo tanden.

CECILIA PEREIRA MARIMÓN


É unha das fillas de Marisa Marimón e, como non podía ser doutro xeito, continúa os pasos da súa nai polo mundo da arte. Na actualidade é a Directora do Pavillón de España na Expo de Shanghai (2010) e con anterioridade ocupou postos relevantes no mundo da cultura.

16 septiembre 2010

MARÍA VICTORIA CARBALLO-CALERO


Naceu no Ferrol en 1942, anque é ourensá de adopción. Historiadora e catedrática de Historia do Arte na Universidade de Vigo é licenciada en Filosofía y Letras e doutorada en Arte. Foi decana da Facultade de Humanidades de Vigo e directora da Escola de Artes Aplicadas e Oficios Artísticos Ramón Falcón de Lugo. Actualmente exerce a docencia no Campus de Ourense, É membro da Real Academia de Belas Artes de A Coruña, da de San Fernando (Madrid) e da de Santa Isabel de Hungría (Sevilla). Publicou numerosos libros e artigos en revistas especializadas.

JOSEFA TABOADA ALLÚ


Naceu en Ourense o 20 de outubro de 1908 e era filla Jesús Taboada Diéguez que era médico e inspector municipal de sanidade e que faleceu en 1949. A súa nai era Emilia Allú que tiña vintecinco anos cando naceu a nena e era natural de Santiago. 

Josefa, realizou os estudos de bacharelato no instituto de Ourense onde se inscrbiu en 1924 ata 1927, ano no que obtén o título. Ese ano aparece inscrita na Facultade de Farmacia onde se licencia en 1931. Colexiouse co número 47. Casou en febreiro de 1936 co médico José Rodríguez Portugal e tiveron tres fillos. 

Josefa rexentará unha farmacia na rúa que foi denominada General Franco, nº 127. En efecto, a farmacia estaría no edicio modernista de Ourense coñecido como a Casa Taboada.

Vid: Cid Galante, Rosa María, "As primeiras ourensás ante o reto da educación universitaria", Revista Minius, nº 11 e 12.
Freire Quintas, Laura, Aportación a la Historia de la Farmacia en la provincia de Orense, traballo presentado na Facultade de Farmacia da Universidade Complutense en 2015, p., 251. (Foto extraída de Freire Quintas).; 
“Tres hermanos matrícula de honor”, El Progreso, 6 de xullo de 1952, p. 2; “Petición de mano”, El Pueblo Gallego, 26 de febreiro de 1936, p. 12;Casa Taboada. (2024). Blogspot.com. https://ourensenotempo.blogspot.com/2009/11/casa-taboada.html


INÉS LUDEÑA


Naceu en Xixón en 1835 e morreu en Ourense o 30 de setembro de 1894. Chegou a Ourense co seu marido Manuel Malingre Parmantier nos anos 60 do século XIX e que foi quen montou a primeira fundición que houbo en Ourense. A fundición tivo varios emprazamentos antes de chegar ao Couto, onde estaba situada cando se pechou a finais dos anos 70 do século XX. Este matrimonio tivo cinco fillos: Casimiro, que casou cunha sobriña do Cardenal Quiroga (non tivo fillos), Mª Teresa ( solteira), Carmen (Casada con José Freijanes e nai de Xullo Freijanes Malingre, pediatra ourensán en Ourense casado con Paz Parada que a tes no blog), Antonio Malingre ( que casou dúas veces, a primeira vez sen fillos e a segunda xa vello, tivo dous fillos dos que descenden uns mozos que teñen unha xestoría na avenida de Portugal) e por último Manuel, que herdou a fundición xunto co seu irmán Antonio. Manuel casou con Augusta Lamas- Carvajal Sánchez filla de Valentín Lamas Carvajal que naceu en Ourense e morreu o tres de maio de 1951. Foi nai de 8 fillos , o máis pequeno Arturo, que co seu irmán Manuel, herdou a fundición do seu pai, aínda que por problemas familiares foise a vivir a Vigo nos anos 40 do século XX, quedando o seu irmán á fronte da fundición, aínda que non fose o único propietario da mesma, xa que Arturo comproulle ao seu tío Antonio o seu parte. Nota: Esta información procede de Ana Malingre que é tataraneta de Inés Ludeña e que está realizando unha investigación sobre a familia que proximamente sairá publicada. Eu agradézolle moito a súa colaboración neste blog para aportar información fideligna sobre Inés Ludeña e a familia Malingre. A foto tamén ma proporcionou Ana Malingre.

14 septiembre 2010

TRINIDAD PÉREZ Y PÉREZ

Naceu en Ourense o 31 de decembro 1907 e era filla de Alesbán Pérez López, nacido en Berán e de profesión tenente de infantería e de Trinidad Pérez tamén de Berán. Seu pai tivo recoñecemento social pola súa condición de militar e, unha vez retirado, dedicouse a actividade comercial e incluso tivo negocios en Cuba. Trinidad naceu no domicilio familiar de Ourense, na rúa Cadernal Quevedo. 

Cando tiña 10 anos fixo o exame de ingreso no Instituto de Ourense, concretamente someteuse a esta proba o 20 de setembro de 1917. No curso 1917 e 1918 matriculouse neste instituto nas materias de Lingua, Xeografía, Nocións de Aritmética e Caligrafía, pero ao ano seguinte trasladouse ao Instituto de A Coruña, xa que a familia foi residir a esta cidade por motivos comerciais. Trinidad remataría alí os estudos e titularía en Bacharelato no ano 1923 cando tiña 15 anos. En setembro dese ano envía unha instancia ao Decano da Facultade de Ciencias na que solicita ser matriculada nas materias de Química Xeral, Física Xeral, Bioloxía e Xeoloxía para poder seguir cursando Medicina. 

Cursa os estudos de Famarcia e licénciase en 1928. Casou en decembro de 1931 con Casiano Rodríguez Quevedo comerciante de San Clodio, Lugo, e tiveron catro fillas. A familia residía en San Clodio. Trinidad exercerá a súa profesión como farmacéutica en Poboa de Trives

Vid: Cid Galante, Rosa María, "As primeiras ourensás ante o reto da educación universitaria", Revista Minius, nº 11 e 12; El Progreso, 25 de outubro de 1964; El Compostelano, 30 de maio de 1928; Galicia, 17 de decembro de 1931, p. 6; La Zarpa, 18 de marzo de 1922, p. 3.



04 septiembre 2010

MERCEDES CANEDA DE ASTRAY

Mestra de Ourense con enderezo no nº 21, hoxe 17, da rúa da Paz de Ourense, no que ten ubicado un colexio moi coñecido dende os anos vinte ata entrados os sesenta do século pasado, o colexio “de la Profe”, alcume polo que era coñecida na sociedade ourensá. 

É lembrada no libro do ourensano, José Eduardo Valenzuela Ulloa, “Ai Ourense, Ourense”, e dalgún artigo de Xosé Luis Méndez Ferrín no “Faro de Vigo”  ámbolos dous alumnos do citado colexio, xuntamente con fillos de coñecidas familias ourensás de entón, Temes, Encinas, Serantes, García Boente, Madriñán, Peña e mesmo os de Faustino Santalices, o gaiteiro de Bande. 

Levaba a cabo un plan de estudos bastante anárquico pero moi eficaz. Dona Mercedes, unha muller moi grosa, recibía e despedía cun bico na fronte ou na meixela a cada alumno: 

“una exhuberante camilla en generosa estancia, casi sin aulas, y alrededor maestras y alumnos sin asignación de pupitre y mesa, sin delantal ni uniforme y a todos por su nombre de pila, iniciándose la faena colegial en forma de tertulia, coloquio o charla distendida en la que se iban incardinando, con naturalidad, los más variados aspectos de la lección del día, narración de historias, dictado de deliciosos cuentos, ambiente más casero que docente”. 

Méndez Ferrín conta que no había máis tratamento que o “tuteo” e nunca se recibían castigos corporais, e que o seu método estaría inspirado no proxecto pedagóxico krausista, adoptado pola ILE, a Institución de Libre Enseñanza. 

Durante a guerra foi obxecto de calumnias, polo seu talante liberal, que case a levan á ruína por quedar sen alumnos. Casou cun funcionario de facenda da familia dos Astray, co que tivo un fillo, Pepín, tamén funcionario de facenda en Madrid anos despois. Morreu esquecida e cega.