Etiquetas

31 marzo 2010

CLARA SILVA


Clara Silva é filla de familia de artistas. Nos anos cincuenta, sendo estudante de Filoloxía inglesa, trasládase a Oxford para practicar o idioma. Alí realizaría a súa tesina e residiría dous anos. Casou e residiu co seu home en Inglaterra. Actualmente vive en Ourense onde rexenta unha academia de inglés.
Vid: "Historia en cuatro tiempos", La Región.
Foto: La Región

MATILDE LLÒRIA (MATILDE GONZÁLEZ LLÔRIA)


Matilde González Palau, máis coñecida como Matilde Llòria, naceu en Almansa en 1912 e faleceu en Valencia en 2002. É filla adoptiva da cidade de Ourense. Escritora en lingua catalá, galega e castelá. 


Residiu en Ourense dende 1942. En 1954 foi homenaxeada pola Asociación Cultural galega "Ponga, Artes y Letras", cuxo discurso foi lido por Don Ramón Otero Pedrayo e ao acto asistiron todas as personalidades ourensás. 

Gañou o concurso literario convocado polo Centro Galego de Bos Aires con motivo do 50 Aniversario da morte de Curros Enríquez pola obra "Centileo". 

Estaba casada co médico Don Federico Lloria que exerceu como médico en A Merca e logo en Ourense e foi nomeado médico do Instituto de Previsión de Ourense ata 1969. Parece ser que pertenceu á cúpula do partido Comunista á súa chegada a Ourense. A súa dona, Matilde, doou a biblioteca do seu home á Deputación Provincial. Obras en galego: "Caixiña da música" e "Dou fe" os dous libros de poesía.

 Nunha entrevista feita por Segundo Alvarado dicía o seguinte (transcríbese literalmente):

"Matilde G.de Lloria, con su esposo, el que fue médico en Orense durante muchos años, don Federico Lloria Llovera, tan cariñosa y respetuosamente recordado, estaban en Orense desde el pasado viernes, día 2.Visitaron a numerosos amigos.Han estado en otros lugares de Galicia.Ahora, tras la jubilación del doctor Lloria, aprovechan los veranos para acercarse a la que fue su Galicia durante un cuarto de siglo.

¿Tanto?
Recuerdo que llegamos a esta provincia, como desterrados, allá en el 42, y tras estar en La Merca y en El Cumial, nos vinimos a vivir a la ciudad, primero en un piso de Curros Enríquez, luego, ya definitivamente, al chalet de la calle Bedoya, aquel que tú dijiste en un artículo del periódico "este será, para la historia de Orense el chalet de los Lloria", como gratísimo recuerdo a nuestra estancia aquí.


Efectivamente, tanto el doctor Lloria Llovera, a cuyos enfermos del Seguro de Enfermedad recibía casi totalmente en su propio domicilio para poder atenderlo mejor, como su esposa Matilde, fueron unos valencianos que acabaron afincándose por espíritu y devoción a esta tierra gallega, hasta el extremo de que Matilde Lloria aprendió la lengua gallega y en ella escribió bellos poemas.



¿Cómo encuentras Orense en este nuevo retorno?

La ciudad la encuentro muy cambiada en su aspecto urbano, pero conserva su peculiar interés dentro de su modestia y muy particularmente en lo que queda más alejado y en lo más próximo a mi corazón. Por donde quiera que vaya, se me cruza un aire antiguo que la ciudad conserva, y que es realmente maravilloso. Por eso esta mañana estuve en la bella y recoleta plaza de La Magdalena. Allí se me vino a la memoria un poema que había escrito para la calle del Olvido, poema que había premiado el Ayuntamiento y que guardo con especial cariño:

"Allí donde el silenciose hizo oscuro peldaño y canta y reza al aire su dormido sosiego..."

No recuerdo más.Era así el comienzo de una "balada para la calle del Olvido".

Para los que no conocen a Matilde Lloria -y hay que hacer referencia siempre a su esposo el doctor Lloria - podrán creer que su paso por esta ciudad, todos los veranos, como unas vacaciones o una excursión, es algo así como lo que vulgarmente se dice "recordar tiempos".

Los que conocemos a estos valencianos, hijos adoptivos los dos de esta ciudad, podemos atestiguar que llegan aquí, siempre que el tiempo lo permite, como un rito, una peregrinación. Matilde para renovar su ya inagotable "saudade", Federico para retornar a los años difíciles, que fueron sus años fraternos y amicales de este Orense que no olvidan.

(Segundo Alvarado, 1983)


(Fonte: El Pueblo gallego, 5 de febreiro de 1975)

(Elaboración propia. Vid: Historia en cuatro tiempos, La Región; Enclopedia Gallega, Tomo 32, p. 36 e hemeroteca. Foto de entrada: Reza, La Región, 8 de decembro de 1965, p. 7).



23 marzo 2010

OBDULIA PRIETO NESPEREIRA

Obdulia Prieto naceu en Ourense e era irmá do artista Julio Prieto Nespereira. Sendo moi nena e con tan só oito meses de preparación examinouse no Conservatorio Nacional de todas as materias de solfexo e as dúas primeiras de piano, obtendo a máxima cualificación. Rematou a carreira de Profesora Elemental, Superior e Armonía. Foi a primeira alumna muller no Real Conservatorio sufragando a Deputación Provincial os gastos desta virtuosa pianista e compositora. A prensa da época, La Región, dicía textualmente:

"No es la primera vez que escribimos en estas columnas el nombre de Obdulia Prieto Nespereira seguidos de unos cuantos adjetivos justos y merecidos. Pero siempre fue la pianista que interpretando las portentosas creaciones de Listz, o las románticas y evocadoras páginas de Chopin, las romanzas de Mendelssohn, todo gracia, sentimiento, o las sonatas eternamente bellas de Beethoven, nos asombraba con su técnica sólida, su esquisita sensibilidad con su admirada y honda comprensión interpretativa..." (1).

Mesmo no xornal A Nosa Terra, ao falar da homenaxe que o Coro de Ruada lle fixo a Xulio Prieto o dí de Galicia de 1935, alude a ela do seguinte xeito "Criados n-unha familia de rexa galeguidade, na súa obra, como nas composicións da súa irmán Obdulia, latexa sempre o motivo galego, tratado con dinidade e agarimo" ("Homenaxe a Xulio Prieto", A Nosa Terra, 3 de agosto de 1935, p. 1)

Vida gallega : ilustración regional: Año IX Volumen VI Número 96 - 1917 noviembre 25
"La niña orensana, Obdulia Prieto Nespereira, que en los últimos exámenes en el conservatorio Nacional de Música obtuvo la nota de sobresaliente en los cinco cursos de que se examinó"

                                 
(Fonte: O Tío Marcos d'a Portela: parrafeos c'o pobo gallego: Época Terceira Parrafeo Dazaseis, 7 de outubro de 1917)

(Fonte: Liberal de Madrid, 1-xuño-1929)

Obdulia soubo gañarse á xente, ao público, ás amizades pois nela non cabía arrogancia algunha. O propio Ben-Cho-Shey non aforrou palabras para dedicarlle á esta brillante música cando esta finou no nadal de 1969: "Miudiña de corpo somellaba que tiña somente a materia precisa pra soster e acobillar unha grande ánima, un espírito escolleito, un inxenio agudo e creador...Nacera na Porta da Aira, na rúa que hoxe leva o nome do seu irmau Xulio e aínda sendo máis nova criárase no Posío con todos nós...."

(Fonte: La Región, 18 de decembro de 1969)

(1) La Región, 27 de febrero, 1927. Foto, idem.
Nota: Elaboración da entrada de informacións sacadas da hemeroteca.

20 marzo 2010

PURIFICACIÓN PARDO CASTRO DE RIESTRA

Dona Purificación Pardo Castro de Riestra naceu en Ourense o 7 de setembro de 1905 e era filla dos Marqueses de Leis, Isauro Pardo e María de la O Castro y Garcés de Macilla que aínda que non eran oriúndos de Ourense si tiñan numerosas propiedades entre as que se contaba a casa blasonada da Barrera.

O marquesado herdouno o fillo do matrimonio, José Ramón, pero tras un accidente de aviación en 1958 o título pasou á súa irmá Purificación.

Purificación estudou no Instituto de Ourense. Fixo o exame de ingreso o 27 de setembro de 1915 e matriculouse por oficial en tres cursos nos que obtivo nove sobresalientes con premio. O 9 de xaneiro de 1919 solicitou un certificado para o Instituto Cardenal Cisneros, colexio que se instalou nunha das casas dos Marqueses de Leis na Barrera.

Purificación tiña unha irmá, Rosa, que naceu en 1908 e fixo o ingreso no Instituto o 10 de xuño de 1918. Tan só estivo un ano pois, igual que a súa irmá, trasladaríase ao Colexio Cardenal Cisneros.

Na fotografía vemos a Purificación cando tiña trece anos e xa cursara o primeiro ano no Instituto destacando as súas cualificacións.

(Fonte: Foto Pacheco. Purificación Pardo aos 13 anos. Vida Gallega, 30 de outubro de 1916)


Casou en agosto de 1927 na Capela de Carmen de Salcedo con Don Ignacio Riestra Calderón, nacido en Pontevedra en 1903, da cuarta xeración dos Marqueses de Riestra. En 1935 naceu a súa filla Rosa. 

Dona Purificación foi Madriña da Bandeira del Somatén. A institución armada Somatén foi creada en época de Primo de Rivera e tiña como finalidade dar apoio ao réxime. Pois ben, normalmente nomeábase unha Madriña de honra e esta recaeu en Dona Purificación Pardo Castro de Riestra. 

Cando casou co marqués trasladáronse a Madrid a residir e morreu aos 91 anos, en 1995.

Foto: La Región, 4 de xuño de 1929.
Vid: Cid Galante, Rosa María. Consultados o expedientes académicos de Purificación e Rosa Pardo para a Tese de Doutoramente.

19 marzo 2010

PEREGRINA POUSA ÁLVAREZ

Peregrina Pousa naceu en Regodeigón, Ribadavia, no ano 1877. Verificou o exame de Ingreso na Normal de Pontevedra o 22 de xaneiro de 1913. Matriculouse o primeiro ano na Universidade de Madrid pero non o supera e xa en 1914 rexístrase  na Facultade de Medicina de Santiago de Compostela na que realiza os dous cursos obtendo a máxima cualificación de sobresaliente.  No ano 1915 acada o título tras realizar o exercicio teórico-práctico no que sacou sobresaliente.


A partir de entón comeza a exercer como profesora de partos en Pontevedra onde atenderá á súa clientela na rúa Arzobispo Malvar e, posteriormente, na de Cousiño, nº 12, 2º piso. Publicita os seus servizos, ampliándoos a masaxes, na prensa local co nome de Peregrina Pousa de Varela, en referencia ao apelido do seu home.

Era unha opción bastante atractiva para aquelas mulleres que quixeran desempeñar unha profesión de certo rango xa que non implicaba ningún tipo de cuestionamento nin traba, pois considerábase moi adecuada para a muller (precisamente porque as propias parturientas así o preferían). 

Quizais o difícil foi determinar como organizar estes estudos. A tal fin ditouse a Real cédula o 10 de decembro de 1828, e de forma máis exhaustiva, a do 21 de novembro de 1861 onde se regulou o ensino de practicantes e matronas. 

Para realizar esta especialidade requiríanse unha serie de condicións: ter cumpridos 20 anos, ser casada ou viúva, ter cursado a primeira ensinanza elemental completa e ter aprobado as disciplinas seguintes: obstetricia, fenómenos do parto e sobreparto naturais e os laboriosos, regras para asistir ás parturientes e paridas e aos nenos, primeiros e urxentes auxilios e maneira de administrar auga. 

Os estudos e prácticas efectuaríanse a porta pechada e en horas distintas dos practicantes. Dita sección autorizouse en Madrid, Barcelona, Granada, Santiago, Sevilla, Valencia e Valladolid. O RD de 10 de agosto de 1904 no seu artigo 13 dicía que para facer a inscrición no primeiro curso de matronas esixíanse estes requisitos: primeiro, ser maior de idade; segundo, certificado de aprobación nunha Escola Normal de mestras, da ensinanza primaria superior; terceiro, autorización do home se fora casada.

(Elaboración propia. Vid: Cid Galante, Rosa María, Educación e Muller en Ourense (1900-1930) Tese de Doutoramento.ORTIZ GÓMEZ, Teresa, “De matrona a matrona: Francisca Iracheta y la divulgación de la ciencia obstétrica en España en 1870”, en Arenal, nº 1, vol. 6, pp. 183-195; Fontes de Hemeroteca de Galiciana. El Correo de Galicia , 25 de xaneiro de 1916; Diario de Galicia, 22 de outubro de 1915; El Diario de Pontevedra, 23 de xaneiro de1917.

14 marzo 2010

FRANCISCA RAMONA CANCIO PALLÍN

Mestra en propiedade da escola pública de nenas do concello de Parada do Sil e empadroada nesa mesma vila. Foi unha das candidatas a cubrir o posto de directora da Escola Normal de Mestras no ano 1880, cando esta institución estaba en proceso de creación en Ourense. As candidadas debían presentar, segundo o Reitor da Univesidade de Santiago, na secretaría da Xunta de Instrución Pública de Ourense e no remate dos dous meses contados dende a inserción da convocatoria na Gaceta de Madrid, o Título de mestra de primeira ensinanza superior, partida de bautismo xustificando que a interesada tiña cumpridos os vinteún anos, certificación de boa conduta moral e relixiosa expedida polo alcalde e polo párroco, fe de casadas se o fosen, relación, por orden de numeración, dos labores que debe presentar sen rematar e sen lavar nin pasar o ferro, para continualas en presencia do Tribunal e, finalmente, presentar unha lámina de debuxo lineal en papel “marquilla” tamén a medio facer para ser concluída ante o Tribunal. 

Pois ben, Francisca alega un certificado de boa moralidade e relixiosidade firmados polo alcalde e sacerdote da zona, o título de mestra superior, tamén acredita que desempeñou por dous anos unha escola privada de nenas coa satisfacción das autoridades e proxenitores. 

En xaneiro de 1879 tomou parte nos exercicios de oposición para prover a escola completa de nenas de Sarria na provincia de Lugo. Por todo o presentado o tribunal considerou, por unanimidade, os seus exercicios e colocouna en segundo lugar da terna, mais posteriormente o posto foille adxudicado a Nicanora Carredano.

Vid: Cid Galante, Rosa María, A Escola Normal de Mestras de Ourense. A súa orixe e os seus emprazamentos, Universidade de Vigo, 2014.



13 marzo 2010

MARÍA DE LA CONSOLACIÓN BARRAL Y GONZÁLEZ

María de la Consolación era mestra de primaria e estaba na escola de Vilar Cobelas en Blancos e en 1922 tivo o valor de enfrontarse ás autoridades do momento enviando unha misiva ao Gobernador Civil da provincia, Sr. López Boullosa, dando queixa do que ela consideraba un abuso de control sobre as mestras da provincia enviando á Garda Civil a que preguntaran sobre o comportamento das docentes. 

“No hemos querido intervenir hasta ahora en la campaña que viene sosteniendo la Zarpa a favor del Magisterio provincial, que el Sr. López Boullosa reconocería sus yerros y se marcharía en buena hora a Puente Caldelas....Es tan enorme el dislate que significa, está tan falto de sindéresis el acuerdo de mandar la Guardia Civil por las localidades donde existen escuelas, para que levanten atestados sobre la conceptuación pública de los maestros, que esta humilde profesora estimó desde el principio de la aludida campaña, que el Sr. López Boullosa no debía continuar un momento más al frente del Gobierno Civil de Orense, una vez probada su fenomenal hazaña.

Más, como no ha sido así, en nombre de todas mis compañeras y en el mío propio, protesto enérgicamente en contra de esta torpeza gubernativa y desde hoy ofrezco mi colaboración entusiasta para cuanto pueda contribuir a despachar, auque sea a cajas destempladas, a esa primera autoridad provincial que intenta implantar en las escuelas de Orense un régimen absurdo de vigilancia e inspección...

Las maestras nacionales somos acaso las más agraviadas en esa orden inverosímil por el Sr. López de la Guardia Civil. Los hombres así como así, tienen su espíritu más templado que nosotras para lo imprevisto, cuentan con más presencia de ánimo...La generalidad de las mujeres somos más asustadizas, excesivamente nerviosas e inquietas, con una gran propensión a creer que, a toda hora, el peligro, como cazador en acecho, nos ronda...Yo debo confesar, sinceramente que ha puesto mi alma en un tris el Sr. López Boullosa.

Sería las once de la mañana de aquel lluvioso día 30 del mes último, cuando, al asomarme a una ventana de mi salón de clases —mi escuela tiene ventanas, a Dios gracias— observé que una pareja de la Guardia Civil, después de hablar con varios paisanos, que señalaban mi colegio con un ademán, se fue acercando hasta la casa en que desempeño mi misión y, penetrando en la escuela, me hizo en presencia de las niñas numerosas preguntas que yo fui contestando llena de sorpresa y ¿por qué no decirlo?, también de indignación ¿Qué venía a buscar la Guardia Civil en mi escuela?¿Qué delito habría cometido yo sin darme cuenta?

Luego, supe que la benemérita había preguntado por mi conducta a muchísimas personas y que formara un atestado con las respuestas ¿Qué hiciera yo Dios mío, para que la Guardia Civil me tomase como objeto de aquella requisitoria?...¡Y sentí vergüenza de presentarme en público! Y lloré, lloré de corazón, porque entonces no conocía esa orden histórica del histórico poncio, Sr. López Boullosa. Hoy, que ya es público y notable, que tal señor pretendió hacerse célebre con el lanzamiento de una famosa comunicación al Jefe del Tercio de la Guardia Civil, hoy que en toda España se registra la ideología del Sr. López como un caso único y fantástico en los anales de la política nacional, yo, repuesta de mi impresión, quiero unir mi pobre voz a la de todos los compañeros que han visto en la orden del gobernador de Puente Caldelas, todas las apariencias de un insulto.”


Fonte: Cid Galante, Rosa María, Muller e Educación en Ourense (1900-1930), Tese de Doutoramento, Publicación en CD por Normalización Lingüística da Universidade de Vigo. 2006.

 


Carta dunha mestra ourensá de 1922 contra o Gobernador Provincial

07 marzo 2010

PACITA SUEIRO MARTÍNEZ

Naceu en Ourense e era filla de Manuel Sueiro Iglesias e de Carmen Martínez Padrón. Os seus irmáns eran Gerardo (médico), Francisco e José (mestre).

Paz Sueiro, coñecida popularmente como Pacita Sueiro foi a directora do Colexio situado na rúa La Libertad de Ourense. Exerceu como docente dende os dezaseis anos continuando co labor do seu pai, Manuel Sueiro, fundador do Colexio Sueiro de Ourense. Casou Antonio Iglesias Vázquez que faleceu en 12 de novembro de 1968.

Manuel Sueiro foi un home de maxisterio e comprometido. Formou parte das Xuventudes Socialistas ocupando en 1914 o cargo de secretario cando Manuel Suárez Castro era o Presidente de dita agrupación. Foi o director do Colexio Sueiro que resultou un centro de referencia na capital. Impartíase ensinanza graduada e secundaria e estaba situado na Rúa Liberdade. A Academia inspirábase nos principios da Institución Libre de Ensinanza. Manuel integrouse na ATEO polo que sería depurado en tempos da ditadura. Faleceu o 31 de xaneiro de 1962 e foi cando Pacita tomou as rendas do centro como directora.

(Fonte: La Región, 17 de agosto de 1922, p. 1)

Interesante a referencia a Manuel Sueiro Iglesias de: Gonzalo Iglesias Sueiro "Papeles del abuelo visionario", La Región.

06 marzo 2010

MARÍA CID LÓPEZ

María Cid López nace en Ourense o 22 de marzo de 1900 e era filla dun comerciante. No ano 1912 ingresou no Instituto Provincial tras realizar o eame de ingreso o día 7 de xuño de 1912. Estivo matriculada desde 1912 ata 1916 realizando todos os cursos pola opción por oficial. Sacou en todas as materias sobresaliente con premio e tan só sacou un notable en Xeometría e un aprobado en Ximnasia. En total conseguiu catorce Matrículas de Honra. Chegou a exercer de mestra e posteriormente chegou a ser Inspectora de educación (Información da Tese de Doutoramento inédita de Rosa María Cid Galante).


Fotografía: Vida Gallega, nº 77, 1916.

LIA DEL RÍO ANTA

Naceu en Ourense en 1893 e o seu pai era avogado. Aos 15 anos fixo o ingreso no Instituto Provincial e estivo matriculada ata o ano 1911, ano en que titulou.

No ano 1915 foi nomeada secretaria da Normal de Mestras de Ourense. No ano 1920 confírmaselle a praza na Normal para impartir a materia de Música pero, en 1929, foi nomeada auxiliar de Ciencias:

(Fonte: La Región, 9 de febreiro de 1929, p. 8)

Casou con Modesto Vázquez que tamén era profesor na Normal de Mestres. Lía sería nomeada, de novo, Secretaria da Normal en 1940. Ese ano impartía tamén a materia de Música como auxiliar pero solicitou a excedencia. En 1954 cónstanos que estaba na Normal de Madrid pois no Boletín Oficial do Estado do 27 de xuño de 1954 figuran os ascensos profesionais e económicos dos profesores adxuntos nas Escolas Normais segundo Orde do 20 de maio de 1954 e na lista de ascensos figura Lía del Río Anta. 

Era unha muller de convicións conservadora e  desempeñou o cargo de Presidenta da Xunta de Señoritas do "Roperillo" que tiña unha finalidade benéfica e en 1928 intégrase na Sección Feminina de Ourense.

(Elaboración propia a partir de diversas fontes. ) Vid: Benso Calvo, C. e Cid Galante, R.Mª, "A incorporación das mulleres ao ensino secundario en Ourense", Sarmiento, 2007; Ministerio de Educación Nacional, Boletín Oficial del Estado, 27 de Junio de 1954, p. 4367.Vid: Noticiero de Vigo, 7 de febreiro de 1915, p. 1; La Región, 26 de xuño de 1915, p. 1; La Región, 16 de outubro de 1920; p. 3; La Región, 4 de decembro de 1928, p. 1; la Región, 9 de febreiro de 1929, p. 4; La Región, 6 de febreiro de 1940, p. 3.



PILAR FERNÁNDEZ GARCÍA

Pilar naceu o 27 de xaneiro de 1914 en Ourense e filla de Carmen García Pérez e Emilio Fernández Barja o dono dos Almacéns Santa Eufemia que casaron en 1904 na Igrexa de Santa Eufemia do Centro. O matrimonio tivo seis fillos, cinco nenas e un neno. O pai realizaba periódicos viaxes a Barcelona a comprar xénero para traelo a Ourense, polo que estaba ao orden do día das novidades e modas.

O ambiente familiar propiciou que Pilar se matriculase no Instituto de Segunda Ensinanza de Ourense tras realizar o exame de ingreso o 23 de xuño de 1927, cando tiña trece anos.

Fixo o Bacharelato elemental e o universitario rematando os estudos en 1933. Foi unha destacadísima alumna sendo reseñada na prensa ourensá da época pois obtivo vinte e dous sobresalientes dos cales, once con matrícula de honra.

O 30 de setembro de 1930 expediu o título de bacharelato elemental e o 9 de agosto de 1933 o título de bachiller universitario e tamén unha certificación para a Univesidade de Santiago. 

Durante estes anos Pilar sufriu a perda dos seus pais pois a súa nai morreu en agosto de 1935 e poucos anos despois, en decembro de 1937, faleceu o seu pai,. Foron unhas perdas moi sentidas por toda a cidadanía ourensá.

Malia a pena de verse orfa, Pilar matriculouse na Facultade de Farmacia na que continuou sacando unhas cualificacións sobresalientes logrando a licenciatura en 1938. Instalaría a súa farmacia en Ourense na Rúa das Tendas nº 2 na esquina da Praza Maior.

(Fonte. La Región, 12 de decembro de 1949, p. 4)

Vid: Cid Galante, Rosa María, Tese de doutoramento; e hemeroteca.

CARMEN IGLESIAS ALAEZ

Alumna do Instituto Provincial de Ourense no ano 1926. Naceu en 1915 en Ourense. Estudou todo o bacharelato no Instituto de forma libre e oficial. Nos cursos que realizou por libre foi preparada para os exames pola profesora Josefina Otero. Realixou estudos de Auxiliar de Enfermería e ao constituírse en Ourense a Directiva de Enfermeiras en 1955, Carmen ostentou o cargo de Presidenta. No acto da constitución do Colexio de Enfermeiras Carmen pronunciou un discurso apelando ás enfermeiras a acudir á Asociación para informarse e solucionar os seus problemas.


(El Pueblo Gallego, 11 de febreiro de 1955, p. 9. Galiciana)

Vid:  Tese de Doutoramento inédita de Rosa María Cid Galante. Expedientes Académicos do Instituto Otero Pedrayo e Hemeroteca.


CONCEPCIÓN VÁZQUEZ FEIJOO

Esta muller foi unha das pioneiras en realizar estudos de Bacharelato no Instituto Provincial de Ourense. Naceu en Celanova no ano 1907 e ingresou no Instituto no ano 1920. Acadou o Título de Bacharelato cunhas cualificacións espectaculares conseguindo dezaseis premios. Fíxose mestra e en 1928 ano foi destinada á escolas de Lobeira. Nos sucesivos anos foi mestra en Vilamartín de Valdeorras, en Parderrubias ... No ano 1933 concedéronlle a praza na Escola de nenas nº 1 de Ourense. Un dos seus últimos destinos foi a escola de párvulos de Celanova.
  
(Información obtida da Tese de doutoramento inédita de Rosa María Cid Galante, autora deste blog.)